Hello darkness my old friend, I’ve come to talk to you again.. Zo, dat is even geleden he? Er is heel veel gebeurd in de tijd dat ik offline was. Ik was ineens moe. Had teveel gedaan en voorspelde al dat er een boem is ho momentje zou komen in deze blogpost. Ik wilde graag opladen voor de feestdagen en nam daarom een blogbreak. Achteraf heb ik geeneens kerst gevierd, want ik had het gevreesde corona and then some. Ik wil graag 1x uitgebreid vertellen hoe ik corona heb ervaren, om daarna weer vrolijk te kunnen bloggen over make-up en brownies haha!

Disclaimer: ik schrijf deze uitgebreide blogpost omdat ik dit zelf had willen lezen. Daarmee bedoel ik dat ik ervaringen wil lezen over het krijgen van corona terwijl je een spierziekte hebt. Ik heb een spierziekte (SMA 2; Spinale Musculaire Atrofie type 2) en er werd altijd gezegd dat je geen corona moet krijgen. Door de spierziekte heb ik weinig tot geen kracht om te hoesten, om slijm op te hoesten. Corona en longontstekingen kunnen dus altijd fataal aflopen. 

Ik schrijf dit voor vrienden en familie die zich sinds vorig jaar maart elke week vragen hoe het gaat en of ik goed beschermd ben en wordt voor corona. Ze waren allemaal zo bang en bezorgd dat ík het zou krijgen. Tijdens dat ik het had, heb ik elke dag tientallen appjes gekregen met vragen hoe het ging. Daarom wil ik met deze blog iedereen vertellen hoe het gegaan is. Dat corona niet altijd fataal hoeft te zijn bij onderliggend lijden. 

Kerst

Om de kerstdagen een beetje als vanouds te kunnen vieren hadden we allemaal lekker eten besteld voor kerstavond en de kerstdagen zelf. Alleen kerstavond viel in de soep want m’n vader was moe en had het koud. Zo’n typische man flu dachten we. Stel je niet zo aan en geniet! Een dag later waren zo’n beetje alle corona symptomen aanwezig en heb ik heel google afgezocht naar een snelteststraat wat nog plek had op eerste kerstdag. Want we moesten het wel NU weten, voor mij. Er moeten dan allemaal stappen ondernomen worden om mij niet te besmetten en dan kan je niet wachten tot de GGD eindelijk plek heeft en je 100 jaar op je uitslag moet wachten. 

Eind van de middag op eerste kerstdag was het antwoord: positief. In plaats van een leuke kerstfilm te kijken, zit je het hele huis te ontsmetten en een isolatieplek te creëeren voor de komende dagen. Het feestelijke biefstukje met rode wijnsaus smaakte ineens niet meer zo feestelijk. Kerst was cancelled. Maar ik wilde tweede kerstdag wel iéts van een kerstsfeer proeven, dus besloot om de hele middag de oude versie van Willy Wonka te kijken. Tijdens de film werd ik steeds niet lekker omdat mijn hartslag versnelde naar 130+ slagen per minuut. Een teken van mijn lijf dat het bezig is met iets. Eigenlijk was dat al een teken, maar ik kon het ook op stress verhalen. 

De corona thuistest

Derde kerstdag, of te wel de zondag. De dag dat ik het IJSKOUD had en mezelf voelde afglijden in ellende. Ik heb corona. Ik wist het gewoon. Hartslag onregelmatig en eind van de dag koorts. Exact 38,3 graden, wat mijn vader ook steeds had. Aangezien ik onderliggend lijden heb (spierziekte, astma, nachtbeademing) moet ik de huisarts bellen voor een thuistest. De GGD (dacht ik) komt dan aan huis en test je ter plekke. Maar het bleek iemand van het ziekenhuis te zijn. Ze kwam mij dinsdagmiddag testen. Ik kende haar en zij mij (duh logisch) dus mijn zenuwen kwamen pas om de hoek kijken toen het stokje mijn keel in ging. 

Oke, raar gevoel. Brandende kots in je keelgat. Zo kan ik het omschrijven. Uit automatisme komt er een traantje uit je ooghoek. Toen in mijn neus. Maar ineens viel mij iets op: het stokje van mijn keel ging ook mijn neus in. En toen dacht ik ineens bij mezelf: “dit vind ik goor, wie doet zo iets?” Alsof lepelen in je keel en neus niet erg genoeg is, trok ik blijkbaar de lijn dat het een en hetzelfde stokje is. Wat een selectieve verontwaardiging, hahah. Maar ze zei dat het normaal is en dat het stokje nu nat is en daardoor lekker door je neus glijdt. Gevoelsmatig duurde dat VIERENHALF UUR voordat het stokje mijn neus verliet. Ik kan me niet voorstellen dat je dit vrijwillig als bijvoorbeeld presentator of autocoureur voor elke job of klus doet. 

 

Klachten en symptomen

Woensdag kreeg ik te horen wat ik al dagen wist: ik was positief. Ik kreeg een kuurtje Amoxicilline mee en succeswensen. Het kuurtje kreeg ik om eventuele luchtwegeninfecties of longontstekingen de kop in te drukken. Ik heb in mijn corona-tijd ongeveer elk symptoom gehad BEHALVE iets aan mijn longen. Denk aan: koorts, ijskoude rillingen, geur- en smaakverlies, kortademig, verstopte holtes, oorpijn, neusverkouden, moe en ik was zo labiel mentaal. Dat vond ik wel het ergste. 

Ik kon overal om huilen. Normaal ben ik nooit zo he. Queen relativering en nuchterheid. Nu moest ik huilen om dingen zoals dat Wibi (mijn hondje, niet de pianist) over een paar jaar dood kan gaan. Nu denk ik ‘doe normaal’, toen was ik hopeloos verdrietig. Door de koorts en de verstopte holtes voelde ik me ook heel dom. Alsof mijn hersens op vakantie waren en mijn hoofd gevuld was met watten en purschuim. Een programma op tv volgen was bijna onmogelijk en nu heb ik nog last van dat ik niet op bepaalde woorden kan komen.  

Toch antibiotica

Op een zaterdag kreeg ik toch een astma-aanval met flink wat slijm. Dit gebeurd altijd net voordat je gaat slapen en duurde ongeveer een groot uur. De hele zondag geen last gehad van mijn longen, maar maandag begonnen de longen te jeuken. Was ook een beetje benauwd. Uit voorzorg de amoxicilline  genomen. De volgende dag waren al mijn klachten verdwenen. Woensdag was ik 48 uur klachtenvrij en dus ook vrij van corona. 

 

Intussen had ik door de antibiotica andere klachten gekregen. Zeg maar alles wat in zo’n beschrijving als bijwerkingen staat. Ik kreeg een infectie in mijn lichaam terug en mijn hormoonspiegel was uit balans. Helemaal top. Ik kreeg wel mijn eetlust terug en daardoor begon mijn spijsvertering ook weer op gang te komen. Zondag dacht ik van ‘nou, dat moet een hele grote tweede boodschap worden want heb zo’n buikpijn’ (sorry). SPOILER ALERT: DA WAS NIE!

Niersteen, nierbekkenontsteking of blaasontsteking?

Pijn jongen. Ik had pijn. Niersteenaanval. Kon er ook nog wel bij. Diclofenac zetpil erin, wachten tot de pijn wegzakte. Deed het niet. Paracetamol erbij en Buscopan. Huilend van de pijn heb ik gewacht tot de pijn zou zakken. Normaal zakt het na zo’n diclofenac na een half uur/uur. In de avond heb ik de huisartsenpost gebeld en kreeg ik om 10 uur ‘s avonds mijn allereerste morfine injectie ooit. Een halve minuut na het zetten kreeg ik het ZO WARM dat ik dacht dat ik een allergische reactie kreeg icm met mijn spierziekte. Was gelukkig niet zo. Een half uur later zakte de pijn. Magisch gevoel. Om 11 uur in de avond nog een doosje morfinepillen gehaald in het ziekenhuis en ik kon de nacht in. 

De dagen erna kwam er maar geen steen. Wel pijn. Normaal plas ik zo’n steen binnen een paar uur uit. Zakelijke overeenkomst met mijzelf: pijn, diclofenac zetpil, wachten, DE STEEK, steen eruit. Binnen een paar uur ben ik weer mezelf, wel high want de diclo werkt 12 uur. Dat gebeurde niet he. Ik begon te twijfelen. Dit leek op iets wat ik eerder heb gehad. Een nierbekkenontsteking én niersteen. Dat verhaal duurde twee weken destijds. 

Weer antibiotica

Daardoor wilde ik graag mijn urine testen. Ondertussen ging ik super slecht. High on morfine en paracetamol én diclofenac. Want die combi mocht. Uiteraard moet bij mij zo’n plasje altijd op de kweek voor een volle dag ipv gelijk een resultaat te hebben. Zo’n geluk heb ik altijd. Toen er eindelijk uitkwam dat er ERGENS een ontsteking zat, kreeg ik een stootkuur van 1 dag wat pas in de nacht (want dan slaap je) ingenomen moest worden. Deze meid moest dus nog langer wachten. En die vrijdag was echt de dieptepunt van dit jaar. Ik heb 19(!) keer geplast met intense pijn en 19x dus ook zoveel alsof ik 3 jaar de wc niet had gezien. 

Ik weet niet of je weet wat een tillift is, mensen die in de zorg werken waarschijnlijk wel. Maar met een tillift ga ik naar de wc en ik vind het niet prettig zitten. Mijn lichaam was eind van de dag kapot, pijnlijk en uitgedroogd. Antibiotica genomen en naar bed. Ik kwam de nacht goed door. Zaterdag last van alle bijwerkingen van de antibiotica, maar niet meer van de ontsteking. Ik heb uiteindelijk wel IETS uitgeplast, maar je moet officieel tijdens een niersteenaanval door een zeef plassen en dat heb ik na zoveel toiletbezoekjes niet meer gedaan. Dus er lag wel wat, maar wat het was zullen we nooit weten. 

Hoe ik corona heb ervaren en hoe nu verder

Ik voel me mentaal niet meer zo dom en labiel. Ik ben weer op zoek naar Chanel tassen, lust weer alle lekkere dingen en heb een blog geschreven. Dat is positief. Anderzijds voel ik me slap. Ik ben moe. Heb veel rustmomenten nodig, lang iets doen is nog teveel, hartslag versnelt nog steeds als ik mijn rust niet pak, ik kom soms niet op bepaalde woorden en ben nog totaal niet in mijn normale dagritme. 

Corona zelf viel mijn alleszins mee. Ik heb vaak gezegd: “als dit het is voor iemand zoals mij, dan teken ik ervoor”. Echt, ik mocht in mijn handjes knijpen met zo’n goed verloop. Echter was mijn lichaam zo verzwakt dat ik daarna door hell and back ben gegaan. 

Iemand zei tegen mij: “Echt wel iets voor jou(w lichaam) om de ziekte waar we allemaal zo bang voor zijn zo even te ondergaan, maar daarna met iets anders het te overtreffen”. En dat klopt. Dat is een gave, haha. Ik had liever goed willen kunnen zingen dan deze kut gave te hebben. 

Ik zal wel wat blogs plaatsen nog deze maand, hoop ik en denk ik. Maar niet standaard 2 per week komende tijd. Even rustig opstarten. 

Tot de volgende keer,

The Girl in Bed