Vriendschap

Donderdag 1 oktober heb ik mijn langste (Niet fysiek, maar qua tijd. Ze is niet zo heel lang, gelukkig. Scheelt stijve nek!) én beste vriendin haar diploma zien halen. Ik vond dat erg indrukwekkend. We kwamen elkaar tegen bij juf Pera in groep 4. En nu zijn we 17 jaar verder. We hebben al veel meegemaakt samen en daarom ga ik vandaag een blogpost aan haar en onze vriendschap wijden.

K3, Shakira en de broer van John Williams

In groep 4 was ik 7 en Carolien 8. Ze was blijven zitten, dus zat in eens bij ons in de klas. Ik was inmiddels best friends met een ander meisje, dus ik had helemaal geen oog voor haar. In groep 5 ook niet echt, want ze was echt one of the guys. Een tomboy. En ik was een barbie/bah-mijn-handjes-zijn-vies-meisje. Eenmaal in groep 6 was de juffrouw jarig en op onze school was dat altijd een feestdag. Het hele lokaal was dan versierd en de hele schooldag mochten we dan ‘stukjes’ opvoeren en snoep eten. In groep 6 was ook de rise of K3. En dat bleek toch een verbindende factor te zijn. Mijn ‘bff’ in die tijd wilde graag K3 opvoeren voor juf Riekie. Maar we hadden een probleem. We misten een K. Uiteindelijk wilde Carolien onze K wel zijn en toen bleek dat wij allebei K3 haters waren. En zijn. Of het stukje een succes was, kan ik je helaas niet zeggen want ik weet echt daar helemaal niks meer van. Maar ik weet wel dat rond die tijd de vriendschappen verschoven.

In groep 7 was ik inmiddels best friends met Carolien en eigenlijk niet meer echt met dat meisje. Ik vond Carolien zo stoer en ze had zoveel jongens als vrienden terwijl ik al sinds groep 4 niet eens hoi durfde te zeggen tegen een jongen, want ja.. Toen waren jongens bah en eng en wilde wij meisjes alleen met barbies spelen en vriendenboekjes invullen. Zij kwam vaak bij mij thuis en ik bij haar andersom. Tussen de middag dat we thuis waren van school moesten we zelfs nog even bellen over wat er in de tussentijd allemaal gebeurd was. Als school was afgelopen ging Carolien óf buitenspelen óf gingen we samen over het winkelcentrum dwalen. Dat was eigenlijk vaste prik. Bij thuiskomst en dan na het eten belde we vaak nog eeuwen lang. We keken dan gezamelijk een tv-programma terwijl we niks tegen elkaar zeiden. Dat zorgde voor enige irritaties en frustraties bij onze ouders. Een telefoonlijn uren bezet houden in de jaren ’90 was een dure aangelegenheid.

Wat ook in groep 7 begon waren tradities. We gingen naar ‘club’, een avondje bij de plaatselijke kerk waar je spelletjes ging doen, we deden samen muziek playbacken, deden in groep 7 Shakira’s Underneath Your Clothes voor meester Arie zonder te realiseren hoe fout, vies en eng dat is (ik moet er nu bijna van kotsen, want ik wil never underneath meester Arie’s clothes kijken) en gingen we met een groepje ‘fikkie stoken’ op Lampegietjesavond. Lampegietjesavond is een avond hier in het dorp waar je warme chocomel drinkt met lange vingers en met lampionnetjes een optocht houdt. Wij gingen een fikkie stoken om s’mores te maken. De eerste paar keer was dat helemaal goed gegaan. Althans, ik kwam thuis met kleren die naar rook stonken en het gevoel dat ik een bad girl was, dus hè, het gevoel zat goed. De laatste keer werden we aangehouden door de politie. En die was niet blij. Maar toen ik zei dat hij op John Williams leek, moest hij lachen en kwamen we met een waarschuwing er vanaf!

De Lama’s, andere vriendinnen en 2008

In groep 8 ging het zo door en hebben we altijd nog wel wat geks gedaan. Het werd tijd om naar de middelbare school te gaan en gelukkig zaten we de eerste twee bij elkaar in de klas. Samen met een handje vol andere leerlingen uit onze basisschoolklas, dus de eerste en tweede waren peulenschil. We hielden elkaar altijd in de gaten en waren zelfs met zijn tweeën de beste van de brugklas. In de derde hebben ze ons uit elkaar gehaald. Ik koos voor een extra zevende van en Carolien niet.

Het was best moeilijk. Ook omdat ik best hulpbehoevend was op school qua jas aan en uit, boeken pakken etcetera.  Het was misschien wel een goede stap, maar ook wel vervelend. Ik moest het in eens met andere mensen ‘rooien’ en ik verloor Carolien een beetje uit het oog. Ze raakte bevriend met meisjes die niet echt in mijn straatje lagen, dus ik vond dat lastig. Ik zag haar steeds minder, ook omdat ze met hen uitging en wilde weekenden erop nahield. Iedereen krijgt zo’n uitgaansperiode, maar ik niet. Dus ik vond dat heel lastig. In de vierde hebben we elkaar een beetje terug kunnen vinden door De Lama’s. We vonden dat allebei leuk en hadden vrijdagavond ‘Lama-avondjes’. We gingen ook toen samen naar hun theatershows en toen werd alles weer een beetje zoals vroeger. Toen we allebei slaagden in 2007 en haar vriendinnen allemaal een andere kant opgingen en wij naar de HAVO gingen, kwam dat eenheid weer terug. Als ik ziek was, sprak iedereen Carolien aan en als Carolien niet op school was, was ik het aanspreekpunt betreft huiswerk e.d.

In 2008 werd ik dus doodziek zoals ik hier heb beschreven. Carolien is nooit weg gegaan. Ze kwam al vrij snel bij mij in het ziekenhuis kijken om ‘afscheid te nemen’ en recentelijk vertelde ze me pas dat ze nooit heeft gedacht dat ik weg van deze aardbol ging. Ze kwam elke dag op bezoek, ookal was dat voor haar ook heel zwaar. Daar ben ik haar echt dankbaar voor omdat ik het zonder sociale en vriendschappelijke steun nooit had kunnen redden.  Ik heb mede door haar, maar ook Nicole destijds, nooit het gevoel gehad alsof ik in een sociaal isolement terecht kwam.

Parijs, Dance Dance Dance en al het andere

Na het examen ging Carolien weer door studeren. En daarna weer. En weer. Op 1 oktober mocht ik bij haar diploma uitreiking zijn. Haar Psychologie Bachelor diploma. En dan is ze nu alweer bezig met haar masters. Ook al zijn onze levens na 2008 een hele andere kant opgegaan, we hebben elkaar toen juist helemaal niet uit het oog verloren. Ik heb mijn droom in vervulling zien gaan mét Carolien, we gingen samen naar Parijs waar je toch unieke en levenslange herinneringen creëert (strop, Bastin, altijd is Kortjakje ziek). We zijn nu ouder en zeker ook wijzer. Minder beïnvloedbaar door buitenaf en door anderen. Ik kan eigenlijk nu wel zeggen dat onze vriendschap het sterkst is. We zien elkaar sowieso 1x per week en soms wat minder omdat we druk zijn. Maar we spreken elkaar elke dag wel een keer. En dan met een half woord genoeg hebben na 17 jaar is fijn! Carolien waardeert het als ik iets leuks met haar ga doen. Een dagje weg bijvoorbeeld. Bij andere normale vriendschappen zou dat wekelijks voorkomen, en bij ons is het jaarlijks op een hand te tellen, maar die dagen blijven wel in ons geheugen geschrift staan! En andersom waardeer ik het ook als het haar niet uit maak als ik als een zombie a la The Walking Dead in bed lig voor de miljoenste keer.

Dus eigenlijk, is ons recept voor een goed huwelijk (haha), vriendschap: houd leuke avondjes. Wij kijken nu Dance Dance Dance. We kraken alles en iedereen af, behalve Pip en Pim, en nemen met een glimlach afscheid van elkaar eind van de avond. En dat je dan al zin hebt in volgende week. Ja, ga dat eens doen. :)

Ben jij ook al zolang bevriend met je beste vriendin? Vertel er eens over, wat hebben jullie al meegemaakt? Vind ik leuk!

The Girl in Bed