Over een maand zit ik als goed is in mijn nieuwe bed, in mijn nieuwe slaapkamer met al mijn gekochte spulletjes. Kan ik in mijn bubbelbad en kerstliedjes luisteren. Kan ik door m’n drive through closet een van de 100 truien uitkiezen. Ik kan de honden buiten zien rennen en gaan koekjes bakken in de nieuwe keuken. Ik kan met de honden wandelen en daarna uit de wijnkoelkast een wijntje pakken en me opwarmen aan de nieuwe openhaard. Als ik nu twee keer knipper is het al bijna echt zo. Het is bijna echt zo. Echt. OMG IK GA VERHUIZEN OH FUCK.
Bovenstaand scenario heeft zich zo al vaak voor gedaan de laatste dagen. We zitten nu in de TGV naar de verhuisdag. En ik ben er niet klaar voor. Verhuisstress. Mijn maag draait om. Ook al wil ik graag verhuizen, vind ik het ook jammer om hier weg te gaan. Ik woon hier sinds mijn 4e, tot aan nu. 20,5 jaar. Dat is lang hoor mensen! We moeten hier ook wel weg. Geen keus. Het werd zo klein en er staan al 349 verhuisdozen in opslag en je gaat natuurlijk niet weer unpacken. Nee, dat doen we alleen in het nieuwe huis.
Al ruim zes maanden staan er veel dingen van mij in de opslag en op zich voel ik me wel een beetje Kon Mari met al mijn spullen die weg zijn, maar toch denk ik stiekems dat ik en Marie Kondo geen vriendinnen kunnen zijn. I like my stuff. Ik heb nou eenmaal 200 (no joke) nagellakjes en ik houd evenveel van ze allemaal. Ik heb zoveel bodybutters dat ik een heel worstelevenement kan voorzien en mijn geurkaarsen-verzameling is MissLipgloss niks bij. Dus wat dat betreft ben ik wel blij dat ik ga verhuizen. Dat alles zijn plek krijgt. Oh, wait. Ik heb nog geen badkamerkast, geen lampen, geen idee waar moet alles staan, wat zou de beste fotoplek zijn, kan ik de tv wel zien, staan mijn spulletjes wel leuk bij elkaar, is mijn Ikea-tafel wel op voorraad, en en en en….
Zo gaat het in mijn hoofd. Ben blij dat we gaan verhuizen. Dat alle nare herinneringen aan dit huis weg gaan. Maar vind het ook jammer. Heb het idee dat ik mijn kindertijd achterlaat. En m’n vriendinnen gaan verderweg wonen. En ik kan niet meer naar een kaaskroket kopen van de snackbar in de buurt. En gewoon nog zoveel meer om op te noemen. In mijn hoofd hoor ik de hele tijd ‘en dit, oja dit, en dat, en en enne dat was ook zo’.
Het is dus tijd om uit deze limbo weg te gaan. Want je woont hier met 1 been en ik heb nog geen idee waar ik de ander moet plaatsen. Het is nog te surrealistisch. Dat komt misschien ook omdat ik nog niet in het nieuwe huis naar binnen kan. Ik zie foto’s en filmpjes, maar voor mij is het nog niet echt. Dat komt begin december. Dat is over 10 dagen. En dan in december is het helemaal aftellen en overhuizen. Ik leef inmiddels uit een toilettas met spullen en de rest verdwijnt in kartonnen dozen. Ik laat binnenkort een What’s In My Bag – Verhuis Editie zien denk ik.
Zal ik wel goed internet hebben daar? Zal mijn leven veranderen of is dat niet reëel en blijft het gewoon doorgaan zoals altijd? Zal ik daar gelukkiger worden? Worden andere mensen daar gelukkiger? Zal het een plek worden waar velen over de vloer komen voor gezelligheid? Only time will tell. (Ik haat wachten, waar kan ik mijn eigen levensspoilers lezen?)
The Girl in Bed
Geef een reactie