Pillow talk #1

Soms heb je van die dingen hè.. En dat het dan in je hoofd blijft dwalen. Gedachtes, herinneringen,  een liedje die je liever niet wil horen maar 55x per minuut in je hoofd afspeelt en een of ander legendarisch idee. Nou, dat laatste heb ik nu dus heel erg. Ik wil een column gaan schrijven. Dus dat ga ik nu hier doen. Een pillow talk met The Girl in Bed!

Vorige week wilde ik eigenlijk al iets schrijven over afzeggen, want dat zat me dwars, maar ik wist niet hoe ik dat moest brengen. Nu doe ik het maar gewoon, want eigenlijk wilde ik gister iets schrijven over het feit dat hier in eens overal de Quiche Lorraine in de aanbieding was en over een te dure sjaal van €89,95 (mensen zijn gek, al heb ik net wel een revolutionaire tandenborstel gekocht van €100, dus wie is hier nou gek?) en dat zou zo raar en rauw op jullie dak komen, nietwaar? Anyway, even over het onderwerp van mijn column; afzeggen.

Het fenomeen ‘afzeggen’ is eigenlijk altijd een stom iets. Je zegt bijna nooit iets af om een leuke reden. Ja, tenzij Gaston aan je deur staat met 3 grote cheques en een glimmende bolide op de hoek van de straat met een oversized strik er op, ja dan zou ik zelfs een dinnerdate met Ryan Gosling er voor afzeggen. De reden waarom ik hier over wilde schrijven, is omdat ik voor de zoveelste keer een vriendin moest afzeggen dat ik wéér niet kon. Ik vond dat best vervelend. Het afgelopen jaar heb ik bijna elk sociaal uitje wel moeten afzeggen omdat ik met mijn vervelende rolstoel zat. Ik kon er echt gewoon niet in zitten van de pijn en na elk autoritje zat ik bijna op mijn voetenplankjes in plaats van op de zitting. Toen ik dat vorig jaar nog niet wist en gewoon vrolijk ging shoppen in Centro, Duitsland, wist ik wel dat de komende afspraken moest afzeggen. Dat ritje duurt 1,5 uur en ik zat echt niet meer goed op z’n plek. Toen moest ik goed gezet worden ín het winkelcentrum, wat je trouwens kan vergelijken met een typische American Mall, en die zat ook nog eens heel vol zat omdat het vakantietijd was. Dus overal waren ogen op mij gericht. Ik voelde me net een of ander lid van One Direction. Anyway, als je dan op zo’n gekke manier ‘goed’ gezet wordt zonder hulpmiddelen, blijkt het dus dat je een soort jeans-string krijgt. Mijn gehele spijkerbroek verdween voor ZES UUR IN MIJN HOL. Ja, misschien raar gezegd of lekker TMI ofzo, maar zo’n onaangenaam gevoel vergeet je gewoon niet snel meer zeg maar. Daar kon geen Apple-aankoop destijds tegenop. Nou, sindsdien ben ik nog twee keer ergens anders geweest, namelijk een musical (die van André Hazes) waar ik met mijn vader en vriendin heen ging. Die kon ik echt niet afzeggen. Bloed, Zweet en Tranen was toen ook mijn themesong en de tweede keer dat ik ergens heen ben gegaan was naar het kerstdiner bij mijn tante waar ik huilend naar huis ben gegaan omdat de pijn niet te overzien was. Ik heb door die pijn super veel af moeten zeggen. Het ergste vond ik toch wel het concert van Paolo Nutini, het jubileumsconcert van De Jeugd van Tegenwoordig, Masters of LXRY wat een soort traditie is geworden en kerstshoppen bij Centro. Ik heb ontelbare verjaardagen gemist, leuke uitjes met vriendinnen en gewoon andere belangrijke dagen

Nu is sinds een grote maand mijn stoel ‘gemaakt’ en zelfs nu zeg ik nog wel eens af. Want naast mijn stoel heb ik ook andere issues. Ik ben ook vaak ziek-ish en weet dan dat ik rust moet houden. Vorige week nog. Ik zou naar een vriendin gaan, naar haar nieuwe huisje en eindelijk gaan shoppen. Ging allemaal niet door. En ondanks ik een afzeggen-afgevaardigde ben, altijd voelt het kut om mezelf en andere teleur te stellen. Toen viel er diezelfde dag een prijs van de postcodeloterij in de bus met allemaal tegoedbonnen van de Ici Paris XL. Alsof de shop-God even een hart onder de riem wilde steken bij zijn favoriete meisje! Eind goed al goed? We zullen het zien…

The Girl in Bed