Als ik ze zie krijg ik al overal jeuk, het liefst zou ik gillen als een gillende keukenmeid en van vangen en vrijlaten ben ik ook geen voorstander van. Ik heb het hier natuurlijk over spinnen. Groot, klein, harig of kaal? Ik mot ze niet. Over het onderwerp van vandaag hoef ik helemaal niet lang na te denken, want waar ik bang voor ben kan ik zo opnoemen.

1. Spinnen

Ik had er net hierboven al wat over verteld en ik overdrijf niet. Ik hou ze ook steeds in het oog, die vervelende langpootmuggen. Soms zitten ze *in eens* in een hoekje van je slaapkamer en na een lange stare down contest en een toiletbezoekje zijn ze ook plots klap weer weg. Damn you spiders! Ik vermoed dat ze dan op dat magische plekje zitten waar alle haarstiekjes- en schuifjes zich ook bevinden na 2x dragen. Deze angst is pas gegrond als je in aanraking bent gekomen met een spin en ik kan helaas zeggen dat dat zo is. Ik voelde ’s nachts wat kriebelen. En in eens hele erge jeuk zo over mijn gezicht. Ik heb nog nooit zo snel mijn iPhone gepakt (superpowers when in danger) en een lampje op mezelf geschenen. EEN SPIN! In mijn beleving was het natuurlijk ongeveer de grootte van een Porsche 911 en heb ik geschreeuwd alsof mijn been eraf gehakt werd, in werkelijkheid was het een baby langpootmugspin en moest ik normaal doen van mijn moeder. Om 2 uur ’s nachts. Je begrijpt wel dat ik nu helemaal getraumatiseerd ben.

2. Geluk/Ongeluk

Dit is een lastige, want we gaan gelijk diep. Altijd als ik iets heel leuks aan het doen ben, als ik het naar mijn zin heb, of een goede week heb, komt er altijd een soort dingetje in mijn hoofd met van ‘oja, wanneer zou het weer slechter gaan’ of ‘wanneer zou het ophouden?’. Dat is best vervelend want zodra ik dat denk kan ik ook niet meer genieten van wat ik aan het doen ben. Dat klinkt heel negatief en ik ben helemaal niet zo. Ik ben gewoon gewend geraakt aan vervelende dingen die mij gebeuren. Het is al zo vaak gebeurd dat ik een hele leuke dag heb en als ik dan thuis kom een blessure heb opgelopen door te lang zitten ofzo. En dan kan ik daar gewoon dagen/weken last van hebben. Of dat je ergens bent en het gaat regenen en je bent daarop niet voorbereid. Dan weet ik sowieso dat ik weer 2 à 3 weken ziek ga worden.

Dit is misschien een beetje vaag uitgelegd, maar als het goed gaat denk ik wanneer gaat het dan weer slechter en als ik diep in de put van shitzooi zit denk ik weer wanneer wordt het weer beter? Dat is dus waar ik bang voor ben. De tijden dat het kut gaat. Leuke dingen staan bij mij altijd in contrast met stomme dingen. Want die heb ik al zoveel gehad, just give this girl a break!

3. Dood

Ja ik wil bijna zeggen ‘wie niet?’ maar ik weet dat sommigen helemaal er niet bang voor zijn. En dat snap ik niet. Ik had er nog nooit zo over nagedacht, tot dat er wordt gevraagd wat je wensen zijn en of je het wil opschrijven omdat je dood en dood ziek bent. Ja, dat was wel een subtiele reminder dat het zo afgelopen kan zijn. Ik wil gewoon niks missen. Ik wil mensen oud zien worden, ik wil weten wie A is uit Pretty Little Liars, ik wil weten wat ik allemaal nog ga doen in mijn leven, ik wil zien dat Carolien over tientallenjaren een mega bekende neuropsycholoog is en ook bij tv-shows (DWDD 2.0?) komt praten over dat ze dementie heeft opgelost. Ik wil meemaken dat er een medicijn komt voor mijn spierziekte, ik wil mijn Chanel-collectie verder uitbreiden, geld verdienen.. Ik wil alles behalve dood.

4. Geen zeggenschap meer hebben.

Waar ik ook heel bang voor ben is de toekomst. En dan bedoel ik iets specifieks. Vooralsnog nemen mijn ouders alles op zich qua verzorging, huisvestiging e.d. Daardoor kan ik mijn leven leiden zoals ik nu doe. Het is nagenoeg perfect op wat vervelende dingen na, maar daar kunnen mijn ouders niks aan doen. Stel dat ik er over 30 jaar alleen voor sta. Sure, mijn ouders verzorgen mij dan niet meer, maar ze zijn er (hoop ik) nog wel. Maar wat als dat niet meer zo is. En dat zometeen mijn woord niet meer geldig is. Dat ik niet meer mijn leven kan leiden op mijn manier maar volgens hoe het moet van mijn verzorgers. Dat als ik ‘nee’ zeg, zij ‘ja’ doen. Dat ze van me stelen, of mij niet verzorgen op de juiste manier. Ik heb geen broertjes of zusjes, dus niemand kan mij helpen dan. Ik heb wel vriendinnen enzo, maar die hebben dan ook een heel eigen leven met man en kind thuis. Ik kan niet verwachten dat ze me zo vaak gaan helpen of checken dat/of alles wel goed gaat. Sowieso hecht ik heel erg waarde aan mijn ‘NEE’. Ik kan me verder niet weren, dus als ik ‘nee’ zeg, moet men dat wel accepteren. Mijn angst is dat iemand dat niet doet.

Dit zijn mijn ‘main fears’ waar ik bang voor ben. Ik heb er natuurlijk wel meer, maar dat zijn kleine dingetjes waar je bang voor bent, maar te overwinnen zijn. En die tel ik niet mee. Wat is jouw grootste angst?

The Girl in Bed

 

De andere blogposts van de 31 Days Blog Challenge vind je hier. Volg me ook op Bloglovin’ om geen update te missen!