Luke

Vandaag zou Luke 7 jaar zijn geworden. Zou, want helaas is hij een week geleden overleden. Ik had leuke plannen om voor deze blogpost vandaag een unboxing van de Snuffelbox te maken. Dat is een doos vol cadeautjes voor je huisdier. Luke hield van pakketjes en cadeaupapier eraf te scheuren. Helaas kan die blogpost niet doorgaan. Maar als eerbetoon op zijn verjaardag plaats ik wat leuke anekdotes en foto’s.

Luke kwam op 28-08-2010 bij ons thuis wonen. We wilden zo graag een nieuwe hondje nadat een jaar eerder onze oude hond van 10 was overleden. De keus viel op een labradoodle aangezien ze a) onwijs cute zijn en b) ik last van astma heb. Wat ook een bijkomend voordeel is is dat ze niet verharen. Dat betekent niet elke dag stofzuigen, haha.

Luke was in het begin een dondersteen. Hij was dol op handen en beet er dan ook graag in. Als je ze verstopte in je jas of broekzak, wist hij ze zo eruit te duwen. Ook had hij een fase dat de tuin verbouwd moest worden. Ik denk dat hij het niet zo mooi vond in de achtertuin. Waar wij vroeger woonden voor het huis was een heel groot grasveld. Zijn hele leven kwam daar een soort Usain Bolt tevoorschijn. Hij heeft echt wat afgerend in zijn leven!  Toen er voor het eerst sneeuw viel sinds zijn geboorte was Luke helemaal lyrisch. Sneeuw was fantastisch. Hij wilde nooit naar binnen, maar het nadeel van zijn mooie vacht is dat er ijsballen in ontstaan en dan zijn haar gaat vilten. Dat is zielig want dat doet pijn.

Na een tijdje hebben we Luke laten castreren want het werd een soort Usain Bolt op speed, coke en XTC. Zoooo hyper. Geen moment rust, vooral als er visite kwam. Na de castratie werd hij zooooo rustig en vriendelijk. Handjes waren opeens geen probleem meer. Hij was eerst wel boos op ons nadat hij gecastreerd was. Hij wilde ons niet aankijken en hij ging met zijn rug naar ons zitten, haha. Gelukkig veranderde dat naar een paar dagen!

Voor Luke hadden we nogal een eigenaardige Yorkshire Terrier, die alleen voor mij lief was en voor anderen een soort Terror Jaap was, dus voor ons was Luke echt onwijs vriendelijk en lief. Je kon hem ook van alles leren, zoals het oprapen van de bril van papa of de afstandsbediening. Hij was ook zo loyaal. Met buitenspelen, uitlaten of in het bos rennen, hij keek altijd of je in de buurt was. We hoeften nooit bang te zijn dat Luke wegliep, want ook al vond hij het buiten fijn, baasjes waren leuker. Hij liep ook altijd mee waar ik heen ging in huis. Als ik dan in de rolstoel zat als ik betere dagen had, week hij niet van mijn zijde. Het fijnst vond hij denk ik als iedereen op een plek was. Dan sliep hij op je voet. Dat deed hij trouwens al toen we hem gingen bekijken in het nestje. Hij was de enige pup die mijn rolstoel interessant vond en hij koos papa uit op zijn schoenen volgens mij. Tijdens het praten ging hij op zijn voet liggen en dat heeft hij tot vorige week nog steeds gedaan!

Ik kan uren doorpraten over Luke. Het is echt een gemis, maar gelukkig slijt dat verdrietige gevoel. Laatste jaar was zwaar voor ons allemaal. Ik was erg ziek en Luke ook. Luke had een schimmel in zijn neus opgelopen én epilepsie. Hij heeft veel pijn geleden omdat die schimmel niet echt goed te behandelen is. In december had de schimmel al veel weggevreten in zijn neus en zou hij nog 4 maanden te leven hebben. We hebben hem zo verwend, hij was de koning van dit huis. Laatste maanden werd zijn epilepsie steeds erger. Tot vorige week. Het was toen genoeg. Luke was op. Hij heeft extra maanden bovenop die 4 gekregen en in die maanden heeft hij veel gespeeld met zijn broertjes Boef en Wibi. Ik weet zeker dat hij nog jaren bij ons wilde blijven en andersom geldt dat natuurlijk ook, maar vorige week woensdag ging het niet meer. De keus om een hondje in te laten slapen is nooit makkelijk en leuk, het is onwijs moeilijk en ergens heb je een schuldgevoel die je houdt. Maar het was inhumaan, dieronvriendelijk, pijnlijk tot in je ziel om hem zo te zien lijden. Het is beter zo. Luke was zo’n allemansvriend, dat velen hem missen.

Van cadeautjes en pakketjes openmaken, happen in de sneeuw, schuim van badderen, balletjes en flessen mollen tot aan het uren rennen, slapen op je voet, het knuffelen en die vriendelijke ogen.. het waren bijna 7 hele mooie jaren. Ik, mijn ouders en onze andere hondjes Wibi en Boef zullen hem eeuwig missen. Het ga je goed, grote vriend! X

The Girl in Bed

Meer over Luke (en Wibi) kun je ook in dit artikel lezen: https://thegirlinbed.nl//dit-zijn-mijn-huisdieren-tag/